یا نور...

 

یک شب برفی و یادت گرم در دل مانده  هردم

    شیشه با هر آه من مانند بغضی پرده می اندازد و

                                                                       کم کم نمی بینم...

نه شهری رو به رویم مانده نه برفی نه نور سرخ ماشینی

 

و نامت را به روی شیشه ی تار بخارآلود, با انگشت لرزان می نویسم

پنجره سرد است

                        من سردم

                                       جهان یخ بسته و هردم,

 درون خاطراتی گرم دنبال تو می گردم

دلم تنگ است می دانی 

تمام زندگی در پیش چشمم سرد و بیرنگ است می دانی 

...

تماشا می کنم هر روز خود را 

در تمام خاطراتِ شاد بودن هایِ بی پایان

 که پایان یافت...پایان یافتم آن روز و

                                             فهمیدم تمام آرزو هایی که پیش چشممان می ساختیم,

                                                                                                                          آری تمامش,

 پیش چشمم دانه دانه 

-مثل برفی که خیابان های بی رنگ و شلوغ شهر را بسته-

 فرو می ریزد و 

بهتر که اینجا هیچ کس حتی نمی فهمد 

                                                    که من هم در خودم دارم فرو میریزم آهسته !

جهان سرد است !من سردم ! خیابان های تهران... 

فرصت خوبی که تا آن سالهای دور برگردم:

که تو هر لحظه اینجایی...

                                    کنارم, پیش چشمم, دست در دستان سردم,

 با قدم هایی که دوشادوش هم آرام ...

تو می خندی... تو می گریی... تو صحبت می کنی با من...

                                                          تو دلخور می شوی از من.... تو دلداریم گاهی می دهی ...

آری!  تو هستی...واقعا هستی...

                             صدایت هست در گوشم ...و لبخندت برایم تازگی دارد هنوز...

اما,

بگو تا کی بگو تا کی فقط با قاصدک های خیالت زنده باشم؟

زندگی این است؟!

من هر لحظه غمگینم!

نمی دانم ...نمی دانم کجایی, 

                                            در چه حالی ,چیست در فکرت...

نمی دانم که با انگشت, روی شیشه آیا نام من را می نویسی؟ 

                                                                                        آه...

 دیگر زندگی سخت است

وقتی بغض, با تصویر لبخندتو همراه است 

وقتی هر نفس, آه است

وقتی درد تنها با تداعی کردن آرامش آن روز ها می آید و

                                                                          وقتی تمام خاطرات خوب, جانکاه است

...

دلم  تنگ است می دانی

تمام زندگی در پیش چشمم سخت بیرنگ است می دانی...

 

گوشی را قطع می کنم...

حالم بد است...خیلی بد

مرگ...شاید راحت تر از این لحظه ها باشد...وقتی در دل دوستانت بمیری

قرآن را باز کنم...قرآن کمکم می کند...خدا کمکم می کند...

نساء 92

و ما کانَ لمومنٍ اَن یقتُل مومناً الاّ خطئًا

کدام خطا ؟ کدام سهو؟ 

هیچ چیز نمی فهمم ...هیچ چیز نمی دانم..

گیجم گمم گنگم

د.ن : چیزی از عمر نمانده‌ست ولی می‌خواهم...خانه ای را که فرو‌ریخته بر پا دارم

هوالنّور 

خیلی که آرام باشی، ایراد دارد! کافی است یک لحظه فقط جدی تر از قبل شوی تا تو را متهم کنند به از کوره در رفتن و بعد هم مثلا قهر کنند با تو..

وقتی زیر لب می خندی ، مثل موقع هایی که اندکی در خود فرو رفته ای... ایراد دارد! ایرادش چیست؟ : "خب اگر چیزی هست بگو ما هم بدانیم !"

فکرت که درگیر باشد ، نباید چیزی بروز بدهی. بروز هم که ندهی ایراد دارد. چرا؟ چون آنقدر حواست پرت می شود که موقع خروج از اتاق فرهنگی وقتی به خانم شاهان برمی خوری سرت را می اندازی پایین و میروی! ...و بعد آنقدر درگیر عذاب وجدان می شوی که تا آخر روز غصه می خوری و خجالت می کشی...

نفس های عمیق ایراد دارند...مخصوصا اگر سر کلاس ریاضی باشی و همه در سکوت مطلق! از همان نفس های عمیقی که دیگران "آه" می پندارندش...

"نگاه" هایت ایراد دارند...وقتی به فکر فرو می روی و بعد از چند دقیقه می فهمی خیلی آرام چشم دوخته ای به کسی که اتفاقا نگاه ها را خوب می فهمد...

نگاه هایت ایراد خواهند داشت...وقتی عینکت نباشد تا از دور لبخند ها و اخم ها را تشخیص دهی! و بعد مثلا در پاسخ به لبخند دوستت چیزی را بگویی که اصلا نباید آن موقع...

ایراد دارد ...همه ی زندگی ام ...همه ی لحظاتم انگار چیزی کم دارند...انگار چیزهایی اضافه دارند...

د.ن یک: این ها هذیان شبگاهی ست...وقتی خیلی خسته باشی...

د.ن دو : خود درگیری مضمن واگیر دار...

د.ن سه :یک نگاهت به من آموخت که در حرف زدن...چشم ها بیشتر از حنجره ها می فهمند..

د.ن چهار: حالم بد می شود وقتی به تنهایی فکر می کنم

د.ن پنج : چه می گویم؟کسی به جز خودم به این حرف ها گوش می دهد؟

د.ن شش : همه زندگی ام بوی حسرت می دهد انگار...پشیمانی...